De start

We verhuizen! Een moeilijke boodschap die we aan onze hechte vrienden en familie te vertellen hebben. Het is een boodschap die veel mensen verdrietig maakt waardoor ik het moeilijk heb om erover te beginnen. Ik moet echt mijn moed bij elkaar schrapen en start: wij moeten jullie iets vertellen, wij verhuizen naar het buitenland. Het gesprek eindigt vaak met een grote stilte of veel vragen. Diederik is goed in het beantwoorden van al die vragen, ik kan alleen maar zeggen hoe moeilijk deze beslissing voor ons was en nog steeds is. Ook wij hebben verdriet voor iedereen die we hier achterlaten, we zouden het liefst iedereen die ons nauw aan het hart ligt meenemen. We willen uit niemand zijn leven verdwijnen, al doen we dat toch een klein beetje. We gaan er gewoon alles aan doen om het te laten werken en zoveel mogelijk contact houden.

De verhuis

Het is zover, de container is vertrokken met onze hele inboedel! Super spannend. Na dagen en nachten inpakken, inwrappen en inventariseren, paste alles perfect in de container. Ons huis voel nu enorme leeg. Op het afscheidsfeestje heb ik genoten om iedereen nog een laatste keer samen te kunnen brengen. Het was een stralende dag en alles klopte. Het besef dat ons huis nu definitief weg is en het verdriet dat we sommige mensen misschien voor de laatste keer gezien hebben kwam pas echt binnen de dag erna.

Ons nieuwe huis

Bij de notaris hebben we het koopcontract officieel ondertekend dus we zijn nu trotse eigenaars van ons nieuwe huis! Maar verder moest er nog veel in orde gemaakt worden:

Afspraken met aannemers. We willen zo snel mogelijk beginnen met de renovatiewerken en bouw. We hebben hiervoor al enkele mensen laten kijken en hopelijk kunnen we binnen de maand starten.

Kinderen inschrijven. De meisjes hebben een school waar ze op 10 augustus kunnen starten. De school is streng maar ziet er leuk uit. Zo mogen de meisjes geen nagellak, moeten ze dichte schoenen met sokken dragen, krijgen ze een schooluniform en mogen ze geen sierraden dragen.

Vandaag trekken we officieel in, in ons huis. Het zal een hele ontdekking worden! We hopen snel het internet in orde te krijgen en de verdere inschrijving en vergunning. Maar we gaan ook wat meer genieten van het eiland.

1 maand

We wonen ondertussen 1 maand in ons nieuwe huis dat stilaan een thuis aan het worden is. Onze container is vorige week aangekomen. We stonden op het punt om naar het strand te vertrekken en plots stonden ze hier. Geen strand dus en uitladen geblazen. En blazen deden we van de hitte, momenteel zijn de warmste maanden op het eiland aangebroken. We hadden 3 dagen om de container uit te laden op een rustig tempo, dat veranderde toen we de deur niet dicht kregen doordat de container een beetje schuin stond. We hebben tot mindernacht doorgewerkt om hem leeg te krijgen. Onze rug was kapot en de blaren stonden op onze handen MAAR onze spullen waren er! Hierop volgde een pittige week van uitpakken en meubels in elkaar zetten. Dit met soms de nodige frustraties en kinderen die vaak net de druppel waren. Dat heb je dan weer als je kinderen al een dikke maand thuis zitten. Toch waren ze blij om eindelijk al hun speelgoed terug te zien. Daarnaast hebben ze al vriendinnetjes gemaakt met 2 meisjes in de buurt. Ze gaan dan samen fietsen in de rustige straatjes van Vista Royal. Verder hebben Ze hun zwemdiploma A in de zee behaald. Een zwemdiploma hebben kinderen hier nodig om alle watersporten te kunnen doen. Zo heb je de snorkelclub en zeescouts, windsurfschool,... .

De aannemer start volgende week met de werken. We zullen nog een tijdje in een rommeltje leven tot de werken gedaan zijn en we alles degelijk kunnen installeren. Zo hebben we voorlopig in het hele huis, behalve de keuken, 110V waardoor we heel wat toestellen zoals tv kunnen niet kunnen aansluiten. Ik ben blij dat we terug een tafel en bed hebben en na 1,5 maand geen tv, mis ik het eigenlijk niet. We gaan in de namiddag vaak zwemmen in de zee en 's avonds nog wat chillen of klussen.

Ook hebben we een auto gekocht maar we moeten nog wachten om alles in orde te maken. Je wordt het wel gewoon om meer tijd te voorzien om iets in orde te maken en je verwachtingen zijn vaak lager omdat je toch weet dat het lang duurt. That's the island way of life.

Leven op slippers

Bon dia dushinan! We zijn weer enkele maanden verder dus tijd voor een update!

We krijgen vaak de vraag, hoe gaat het met jullie? Het antwoord is goed maar eigenlijk gaat het gewoon met ups en downs zoals we die in België ook hadden. Al heb ik het gevoel dat je een baaldag wel sneller achter je kan laten. We gaan dan naar het strand, zwemmen wat in de zee en drinken een biertje. Het leven is hier meer relax, niets hoeft, no pressure. Je agenda zit niet propvol en de meeste dingen worden gewoon heel last minute afgesproken. Dat gevoel vind ik zalig om niet maanden van te voren afspraken in te plannen om mensen eindelijk nog eens te kunnen zien.

Na onze werkdag komen we thuis, ruilen we onze schoenen voor slippers en op vrijdag gaan we naar happy hour. De kinderen leven veel meer buiten en kunnen naar alles mee. Is er een feestje op Zanzibar? We spreken al om 18h af, op onze slippers, amuseren ons terwijl de meiden met andere kinderen op het strand spelen.

Er zijn natuurlijk ook moeilijke momenten, zoals vorig weekend, de verjaardag van Amélie. Dan mis je gewoon je familie. Amélie had een geweldige dag! Ik ben mijn collega's dan ook zeer dankbaar om dit mee mogelijk te maken. Zij vormen soms echt een opvangnet, eigenlijk zijn we dit een beetje voor elkaar hier. Op het werk is het soms zwaar omdat ik veel werk opnieuw moet gaan uitwerken. Diederik geeft ook les op een meer lokale school. Bij hem is dat opvangnet er wat minder maar als je ergens gaat borrelen is iedereen gewoon altijd welkom.

Wat is hier anders? We merken toch veel Amerikaanse invloeden. Zo was Halloween hier echt een big thing. Ook verjaardagsfeestjes kunnen over the top zijn.

Wat vind ik nog moeilijk? Het vroeg opstaan, we staan hier om 6h op doordat de school rond 7h start. Het zweten, al heb ik er steeds minder last van, soms ga ik op school liever even buiten een toertje lopen doordat ik het koud heb van de airco. De werken, ons huis is nog steeds een puinhoop. De taal, Papiamentu is echt moeilijk! De plotse file op de Caracasbaaiweg, de mensen hebben hier gewoon tijd waardoor ze soms te relaxed doen. De muggen tijdens het regenseizoen.

Wat vind ik fijn? Het weer, elke dag kan ik rondlopen op slippers in een short. De sfeer, iedereen is hier open en relaxed. Het snorkelen, ik kan er gewoon elke keer zo van genieten, vorige keer zagen we een hele school pijlinktvissen! Het landschap, telkens als ik in de auto zit, moet ik mezelf even knijpen. De mogelijkheden, ik wil hier nog zo veel ontdekken en doen zoals leren duiken, kiten, surfen, ..

Nog leuk nieuws, we komen terug naar België!

AYO!

Het eerste bezoek!

JOEPPIIEE! De studio is eindelijk af dus konden we ons eerst bezoek ontvangen. We hebben de afgelopen weken hard gewerkt, veel lange avonden in de studio geklust MAAR het resultaat mag er zijn. Ons eerste bezoek was een vriendin van een collega en die vond het geweldig om een weekje in onze studio te verblijven. Nu zitten mijn ouders er in en eind maart alweer gasten.

Familie op bezoek hebben is geweldig leuk! Ze nemen een kijkje in ons eilandleven en we genieten samen van alle momenten. Ik besef wel weer hoe hard we onze familie en vrienden hier soms missen!! Door mensen hier te ontvangen krijgen ze echt een beter beeld van hoe we hier wonen/leven en waarom we dit doen.

Op school gaat het zijn gangetje en op de bouw gaat het beetje bij beetje vooruit. Ze zijn volop aan het werken in het appartement zodat dit tegen april klaar is en we ook hier onze eerste gasten kunnen ontvangen. SPANNEND!

De bouw geeft toch wat stress en deadlines halen is hier moeilijk. Toch komt alles uiteindelijk wel min of meer met trekken en sleuren goed.

Tussen de werken door nemen we de tijd om nieuwe plekjes op het eiland te ontdekken. Elk weekend voelt als een mini vakantie. Zaterdag gaan de kinderen zeilen en sluiten we de dag af met onze voetjes in het zand bij Zanzi. Zondag trekken we erop uit of chillen we bij een strandje.

Dushi bida!

We hebben de afgelopen periode ook heel wat feesten mogen meemaken. Zo was Nieuwjaar letterlijk knallend. Dan wordt er overal op het eiland vuurwerk afgestoken en dit gedurende een week. Elke avond hadden we wel ergens een vuurwerkshow. Op nieuwjaarsdag zijn we het nieuwe jaar gaan induiken op Zanzi tussen 3000 andere mensen. Carnaval was hier een week lang parades en feesten. Het was gezellig om langs de kant van de weg tussen de lokale bevolking met je koelbox te staan om te genieten en te dansen. De meiden krijgen hier al echte Caraïbische moves.

Het was een drukke maar ook een geweldige periode de afgelopen maanden waarin we heel wat nieuwe stappen hebben gezet. Hopelijk zal in april het eerste appartement af zijn en kunnen we jullie dit alvast laten ontdekken!

1 jaar Curaçao

We wonen nu al meer dan 1 jaar op Curaçao en onze rollercoaster blijft maar doorgaan. Het einde van de verbouwingen komt nu echt in zicht en daarmee ook de opening van WaraWara apartments! De afgelopen periode is er nog hard gewerkt, zo hebben we appartement 1 helemaal afgewerkt. Hierin hebben we reeds onze eerste gasten mogen ontvangen. Ook appartement 2 is zo goed als klaar. En niet te vergeten, we hebben een zwembad! We kunnen nu tussen al het werken door genieten van een plonsje in ons prachtige zwembad. Helaas is er dus nog veel werk, vooral in de afwerking, het in elkaar puzzelen van meubels maar ook schilderwerk.

Toch is het hier in het tropische paradijs niet allemaal rozengeur en maneschijn. We hebben de afgelopen periode ook wel wat tegenslagen gehad. Zo hadden we een elektriciteits probleem in de studio waardoor er daar terug gebroken moest worden, liep het wel enkele keren mis bij de bouw van het zwembad en hadden we water binnen in het appartement. Gelukkig komt er na regen ook zonneschijn en wordt er voor alle problemen de nodige oplossing gevonden. Het is soms wel echt tandenbijten omdat we heel graag vooruit willen en uitkijken naar die opening.

De meiden zijn het schooljaar weer goed begonnen met een enkele nieuwe hobbies. Eline gaat nu naar hockey. Amélie is nog steeds helemaal fan van zeilen en gaat ook naar voetbal. 2 actieve meiden die ook al een beetje eilandmeisjes zijn. Zo vinden ze het irritant dat je in de auto een gordel om moet, hangen ze op het strand steeds rond met andere kinderen, komen ze na een stranddag terug met een berg schelpen, vragen ze standaard waar we uit eten gaan, zijn ze boos als we niet naar happy hour gaan zodat ze daar kunnen rondhangen, geven ze water aan de straathond, doen ze praatjes met iedereen die ze ondertussen herkennen en lopen ze standaard met blote zandvoeten het huis binnen.

Na een jaar hard werken konden we ook even van het eiland af en genieten van een zomervakantie in België. Het was fijn om zoveel mogelijk mensen terug te kunnen zien maar daardoor ook intens. Je rijdt vaak van her naar der en op het einde ben je er niet in geslaagd om uiteindelijk iedereen te zien. Ook nog eens ziek worden van de Belgische virussen hoorde er helaas bij. Het was zo fijn om onze familie na een jaar fysiek terug een knuffel te kunnen geven. Maar er volgt ook telkens weer een afscheid, dat wordt er niet makkelijker op. Ook terug op het eiland moet je jezelf even de tijd geven om te wennen, terug de rust te vinden en al die emoties een plaats te geven. Het is intens en het blijft elke keer weer even intens. We missen onze hechte mensen soms heel erg hard.

We blijven wel genieten van het eilandleven en de ups en downs die daarbij horen. Ons plekje wordt meer en meer onze thuis.